Właściwości lecznicze przypraw

[1411]

Przyprawy pochodzące z liści, kwiatów, owoców, orzechów czy kory i korzeni roślin, zawierają witaminy, minerały oraz różne związki czynne – alkaloidy, glikozydy, fitoncydy, garbniki i olejki eteryczne – którym zawdzięczają swoje lecznicze właściwości. Korzystanie z nich w codziennej diecie może przynieść określony skutek terapeutyczny. Z naszego punktu widzenia, najważniejszą kwestią jest zadbanie o odporność organizmu, dzięki której zminimalizujemy zagrożenie chorobami w sytuacji kryzysowej. Nie bez znaczenia jest fakt, że bez względu na to, czy za naszego życia coś się spieprzy czy nie, zdrowie mamy jedno i warto o nie zadbać a farmakologia nie jest jedyną odpowiedzią na choroby - ale to temat na osobny wpis.

Postaram się każdego dnia opracować jedną przyprawę i dodawać sukcesywnie

[1411]

Goździk - przyprawa o właściwościach przeciwbólowych. Rozgryziona na bolącym zębie szybko uśmierza dolegliwości - tym samym nie musimy nadwyrężać żołądka ani wątroby prochami przeciwbólowymi. Żucie goździków odświeża oddech.
Połknięcie przeżutych goździków powoduje zatrzymanie procesów gnilnych i fermentacyjnych w jelitach a zatem niweluje wzdęcia, łagodzi bóle żołądkowe.
Spisuje się świetnie w przypadku kaszlu i bólu gardła, w postaci naparu. Bezpieczny dla dzieci w naparze w mleku.
Więcej u doktora Różańskiego, polecam zapisać sobie proporcje które podaje.

https://rozanski.li/1267/flos-caryophyl ... -gozdziki/

Goździka używamy zwykle od święta. Dosłownie. Można go jednak na stałe wprowadzić nie tylko w nalewkach, do piwnych czy winnych grzańców ale i do kawy czy herbaty. Wiem, kwestia smaku, nie każdemu wszystko leży jednak warto spróbować i dbać o siebie już teraz.

[Ramzan Szimanow]

Więcej u doktora Różańskiego, polecam zapisać sobie proporcje które podaje.

Jak takie treści coś ostatnio znikają to może lepiej wrzucać choć fragmenty.

"Wiele osób posiada w domu goździki przyprawowe (ang. Clove, niem. Gewürznelke, fr. Girofle, ital. Garofano). Dodawane są do pierników, kruchych ciasteczek, kompotów, kapusty, czasem do buraczków, jako przyprawa. Tymczasem jest to nie tylko przyprawa, ale również cenny lek.

Goździki to tak naprawdę pączki kwiatowe goździkowca zbierane przed rozkwitem. Drzewo goździkowe dorasta do 20 m wys. Należy do rodziny Myrtaceae (mirtowate). Flos Caryophylli to surowiec eugenolowo-garbnikowy.

Goździkowiec (Syzygium aromaticum (L.) Merrill et L. Perry = Caryophyllus aromaticus Linne = Eugenia caryophyllata Thunberg = Jambosa caryophyllus (Sprengel) Niedenzu = Eugenia caryophyllis (Sprengel) Bullock ex S.G. Harrison) występuje na Filipinach, w Afryce Wschodniej, na Madagaskarze, w Ameryce Południowej i Środkowej. Goździkowce uprawiane są w Tanzanii, Indonezji, Malezji, Sri Lance i na Madagaskarze.

Goździki zawierają sporo olejku eterycznego 16-20%; garbniki 12-22%, związki azotowe 4,7-7%, tłuszcze 5-10%, popiół 5-9%, włókno surowe 6-10%. Z goździków można uzyskać olejek goździkowy – Oleum Caryophyllorum = Caryophylli floris aetheroleum (niem. Nelkenöl, ang. Oil of Cloves, fr. Essence de girofle, ital. Essenza di garofano), który jest w ciągłej sprzedaży. Olejek goździkowy zawiera 70-90% eugenolu (75-88%) i acetyloeugeolu (4-15%), ponadto beta-kariofilen (5-14%). Olejek goździkowy (Clove Oil) jest w Farmakopei Europejskiej V, w British Pharmacopoeia 2009, podobnie jak sam goździk (Clove) i eugenol.

Działanie olejku, nalewki i naparu: po przyjęciu doustnym następuje zahamowanie procesów gnilnych i fermentacyjnych w jelitach, pobudzenie, a następnie zahamowanie wydzielania soku żołądkowego, rozkurcz mięśni gładkich, efekt przeciwbólowy w obrębie przewodu pokarmowego, zniesienie wzdęcia. Składniki goździkowca dają efekt ściągnięcia śluzówki przewodu pokarmowego. Wpływają przeciwpasożytniczo, antybakteryjnie i przeciwgrzybiczo. Niwelują nieprzyjemny zapach z ust. Eugenol zniechęca do palenia tytoniu. Po resorpcji z przewodu pokarmowego wpływa odkażająco na układ moczowy i moczopędnie. Pobudza krążenie krwi.

Zewnętrznie: przeciwzapalne, odkażające, znieczulające. Eugenol ma nadal zastosowanie w stomatologii i dermatologii. Nie powoduje zanikania zmian trądzikowych. Maść (Unguentum Caryophyllorum) zawierająca 10% olejku goździkowego, na maśle, lub maści tranowej – pobudza gojenie ran i zapobiega ich gniciu. Także olej lniany zawierający 10% olejku goździkowego nadaje się do gojenia ran i oparzeń, ponadto do smarowania skóry podatnej na grzybice. Olejek goździkowy odpędza pasożytnicze owady, pajęczaki i roztocze.

Olej czarnuszkowy zawierający 10% olejku goździkowego niszczy nużeńca, a przyjęty doustnie (1 łyżka) działa hamująco na rozwój grzybów (np. Candida) i bakterii. Olejek czarnuszkowy (zawsze należy kupować ten zawierający obok oleju tłustego także olejek eteryczny, o ostrym smaku; olejek czarnuszkowy pozbawiony zapachu i smaku, oczyszczony z tymochinonów jest mało wartościowy do celów leczniczych) z dodatkiem olejku goździkowego (10%) zażyty doustnie (na czczo) wpływa przeciwpasożytniczo i żółciopędnie. Hamuje rozwój pierwotniaków, szczególnie pełzaków i Lamblia (Giardia).

Nalewka goździkowa – Tinctura Caryophyllorum 1:5 – 3 razy dziennie po 30 kropli, na miodzie lub w mleku z miodem; przy nieżytach oskrzeli, kaszlu, przeziębieniu, zapaleniu zatok – 4 razy dziennie. Nalewka goździkowa znosi objawy choroby lokomocyjnej i wspomaga odstawienie tytoniu (2-3 krople nalewki kilka razy dziennie). Kroplami zażywać też przy zapaleniu dziąseł, nieprzyjemnym zapachu z ust i wzdęciach. Czysty olejek goździkowy – Oleum Coryophyllorum doustnie 1-4 razy dziennie po 5 kropli, przy kuracji odwykowej (tytoń) 1-2 kropli kilka razy dziennie, podobnie przy niemiłym odorze z ust.

Napar z goździków – Infusum (1-2 łyżeczki rozdrobnionych goździków na 1 szklankę wrzątku, parzyć pod przykryciem) pić 1-3 razy dziennie po 100 ml; w mniejszych dawkach i częściej przy kaszlu, zapaleniu gardła, silnych zaburzeniach trawiennych. Goździki można parzyć w mleku i podawać dzieciom przy chorobach zakaźnych, szczególnie z objawami ze strony układu pokarmowego i oddechowego.

Olejek rozcieńczony olejem jadalnym (np. słonecznikowym) 1:1 można wcierać w miejsca zmienione reumatycznie, po urazach, po zmarznięciu (stopy, plecy, kolana itd.), dla zmniejszenia bólu, poprawienia krążenia i przyspieszenia ustępowania obrzęku. Afty, bolesne nadżerki pleśniawki na skórze i w jamie ustnej można pędzlować nalewką goździkową lub olejkiem goździkowym rozcieńczonym gliceryną 1:1.

Olejek goździkowy ma właściwości dezodorujące. 1-2% roztwory olejku w spirytusie służą do przemywania pach i stóp przy nadmiernym poceniu się. Eugenol i olejek goździkowy znieczulają błony śluzowe i skórę, mają przy tym dodatkowy wpływ przeciwświądowy.

Rp. Dezodorant naturalny

Ałun (siarczan glinowo-potasowy) 5 g
Olejek goździkowy 1 g
Olejek szałwiowy 1 g
Spirytus 70% do 100 g
Ałun sproszkować, skropić wrzątkiem. Spirytus wymieszać energicznie z olejkiem. Dodać ałun, mieszać do rozpuszczenia. Stosować jak dezodorant.

Flos Caryophyllorum jest w Farmakopei Polskiej II, III, IV. Kwiat goździkowca znajdziemy w Pharmacopoea Helvetica VI. Oleum Caryophylli i Caryophyllus jest w Pharm. Helv. III z 1893 r., IV (1907), V (1941 r.) i nowszych. Oleum Caryophyllorum i Caryophylli zamieszczono w Pharmacopoea Borussica III z 1813 r, w Pharm. Borus. VII z 1862 r.

Zgodnie z Pharm. Helv. IV z 1907 goździki powinny zawierać nie mniej niż 16% olejku eterycznego i nie więcej niż 7% popiołu. Wg Pharm. Helv. VI normy te zmieniono: goździki całe – nie mniej niż 14% olejku, goździki rozdrobnione – nie mniej niż 12,5% olejku; popiół – najwyżej 8%.

Wg Farmakopei Polskiej III są następujące wymogi co do goździka: olejek eteryczny – nie mniej niż 15%; popiół – nie więcej niż 7%; wilgoci nie więcej niż 10%.

Olejek goździkowy i eugenol zmniejszają ilość komórek somatycznych w mleku, i łagodzą stany zapalne gruczołów mlecznych, co jest wykorzystywane w weterynarii, np. u krów mlecznych (dodatki do pasz). Olejek goździkowy, ekstrakty z goździków i eugenol są składnikami preparatów zewnętrznych przeznaczonych do leczenia stanów zapalnych wymion. Ponadto podawane są wewnętrznie zwierzętom w celu ograniczenia procesów gnilnych w jelitach i poprawy wykorzystania pasz. Dlatego też surowce eugenolowe stanowią często składnik naturalnych stymulatorów wzrostu dla zwierząt hodowlanych. Zewnętrznie olejek goździkowy jest używany w leczeniu urazów i stanów zapalnych oraz zakażeniowych skóry, w postaci żelu, maści i roztworów olejowych. W dawnej weterynarii olejek goździkowy i eugenol miały zastosowanie jako środki przeciwpasożytnicze i w leczeniu infekcji dróg rodnych oraz jamy gębowej."

[1411]

Zastanawiam się, czy takie przeklejanie nie przyśpieszy tempa znikania treści. Jedno, popularyzacja niewygodnych treści, drugie, dr traci na tym - nie zarabia. I tak właśnie nie wiem sam co o tym myśleć.

[Ramzan Szimanow]

Zastanawiam się, czy takie przeklejanie nie przyśpieszy tempa znikania treści. Jedno, popularyzacja niewygodnych treści, drugie, dr traci na tym - nie zarabia. I tak właśnie nie wiem sam co o tym myśleć.

Czy traci. Czy jak jest link to zainteresowani przeskoczą na jego stronę po więcej? Co do tempa. Podejrzewam że uderzenie w tego typu strony idzie głównie pod względem pozycjonowania w przeglądarkach przekładającego się na wpływy z reklam i cen hostingu.
Google ukrywa daną stronę, nie ma odwiedzających z wyjątkiem stałych czytelników, prowadzący stronę daje sobie z nią spokój ze względu na rosnące ceny hostingów.

[1411]

Kardamon - przyprawa w postaci nasion lub zmielona. Posiada właściwości wspomagające trawienie, poprawiające odporność. Działa korzystanie na układ oddechowy oraz wspiera działanie układu nerwowego i sercowo-naczyniowego.
Można go dodawać na przykład do kawy i w ten sposób przyswajać każdego dnia.

Dr Różański:
https://rozanski.li/141/kardamon-eletta ... toterapii/

Kardamon pochodzi z Indii (Wybrzeże Malabarskie, stąd kardamon malabarski).Jest rośliną leczniczą i przyprawową stosowaną w starożytności w Indii, Grecji i Rzymie. Jest to roślina wieloletnia, dorastająca do 4 m wys., wykształcająca rozległe i silne, zgrubiałe kłącza, należąca do rodziny Zingiberaceae, czyli imbirowatych. Liście są lancetowate, do 70 cm długości i 8 cm szer., u nasady pochwiaste, zbiegające się w nibyłodygę. Kwiaty grzebieciste, zebrane w grona, po 3-6 lub 8-12, zielonkawobiałe, z wargą fioletową lub niebieską, często czerwonawo żyłkowane. Kielich trójząbkowy, pręcików 3. Owoc ma postać trójkomorowej torebki. Nasiona ułożone w komorach rzędowo, po 4-8, 2-4 mm, z aromatyczną osnówką, czerwonobrunatne, o silnym aromacie i smaku przy rozgnieceniu (korzenno-palące). Owoce są zbierane przed dojrzeniem. W handlu dostępne są wysuszone torebki kardamonu w całości lub zmielone.

Kardamon należy do przypraw korzennych, dlatego jest dodawany do wyrobów cukierniczych (czekolady, pierniki, herbatniki), marynat, drobiu, salami, , jako przyprawa do herbaty i kawy, likierów. W użyciu jest także olejek kardamonowy Oleum Cardamomi.

Owoc kardamonu – Frctus Cardamomi może zawierać nawet 8% olejku eterycznego, przeciętnie 3-4%. Wszystko zależy od odmiany z jakiej pochodzą owoce (varium minuscula jest zasobniejsza w olejek), sposobu suszenia i wybielania surowca (suszarnie, słońce), sposobu pakowania. Zmielone owoce kardamonu szybko tracą właściwości lecznicze, dlatego należy je rozdrabniać tuż prze użyciem.
W XIX wieku oficjalna dawka lecznicza zmielonych nasion kardamonu wynosiła 300-600 mg 2-3 razy dziennie jako środek poprawiający trawienie.
Olejek eteryczny kardamonowy zasobny jest w cineol, limonen, terpineol, sabinen i borneol. Owoc zawiera do 10% tłuszczu, 20-40% skrobi oraz sole mineralne (wapń) i gingerol.
Nalewka, wyciąg wodny, olejek kardamonowy niewątpliwie pobudzają wydzielanie soków trawiennych, rozkurczają mięśnie gładkie, wzmagają wydzielanie mleka, wpływają żółciopędnie, wiatropędnie, moczopędnie, napotnie i antyseptycznie. Olejek wcierany w skórę rozgrzewa i znieczula, hamuje świąd. Może być zastosowany do masażu przeciwreumatycznego oraz przy przeziębieniach i grypie. Wyciągi z kardamonu poprawiają krążenie krwi, wzmagają akcję serca, usprawniają krążenie mózgowe i mają właściwości przeciwbólowe. Kardamon stosowany jest w leczeniu astmy, bólu głowy, zaburzeń trawienia, nieżytu układu oddechowego i kaszlu. Napar kardamonowy na mleku i z miodem polecam w leczeniu przeziębienia i grypy. Napar kardamonowy na mleku z miodem doskonale wzmacnia fizycznie i psychicznie, dlatego warto go wypróbować przy wyczerpaniu i osłabieniu w przebiegu chorób zakaźnych oraz po większym wysiłku. W przeziębieniu warto wcierać w stopy, klatkę piersiową i plecy olejek kardamonowy. Rozszerzając tchawicę i oskrzela ułatwia oddychanie. Kardamon pomocny jest również przy katarze, bowiem ułatwia usuwanie zalegającego śluzu w jamie nosowej.

Przykładowa receptura w XIX wieku:

Rp.
Cortex Cinnamomi (kora cynamonowca, cynamon)
Fructus cardamomi (owoc kardamonu)
Rhizoma zingiberis ana (po) 10,0 (kłacze imbiru)
M.f. pulv. (zmielić na proszek).
S. Trzy razy dziennie na końcu noża przy katarze kiszek i nudnościach. Podaną mieszankę można zaparzać (surowce wymieszać w równych częściach) i stosować przy zaburzeniach trawienia i nudnościach oraz wymiotach. Działa przeciwwymiotnie i odkażająco na układ pokarmowy.

Nalewka kardamonowa 1:3 lub 1:5 – 3 razy dziennie po 5 ml doustnie; zewnętrznie do przemywania opryszczki, pleśniawek i wcierania we włosy przy łupieżu i łysieniu. Nalewką 1:3 (na alkoholu 40-60%) można wymieszać z miodem w proporcji 1:1 i stosować jako syrop wzmacniający serce, poprawiający samopoczucie i jako syrop przy kaszlu i przeziębieniu.
Napar kardamonowy: 1 łyżeczkę kardamonu rozdrobnionego (pognieconego) zalać 1 szklankę wrzącej wody lub mleka, odstawić na 30 minut, osłodzić miodem. Pić 2-3 razy dziennie po 1 szklance. Można podawać dzieciom.
Olejek kardamonowy: 4-5 kropli 3 razy dziennie w mleku z miodem lub na miodzie.

[1411]

Cynamon - sproszkowana kora cynamonowca. Posiada właściwości antybakteryjne, dzięki czemu jest świetny przy przeziębieniach jak i spożywany częściej, może nas uchronić przed infekcją. Posiada także właściwości przeciwgnilne. Wpływa korzystnie na układ trawienny i rozgrzewa, zatem do ciepłej herbatki czy kawy jak najbardziej. Jak zaraz zobaczycie, jest kilka rodzajów cynamonowców i nie wiem, czy są opisane na opakowaniu przyprawy dostępnej w sklepach. Na szczęście dr Różański podaje że cynamonowiec chiński i cjeloński mają podobne działanie.

https://rozanski.li/1152/kora-cynamonow ... -zwierzat/


W dawnej medycynie stosowano:

1. Korę cynamonowca cejlońskiego – Cinnamomum ceylanicum (acutum) Nees= Cinnamomum verum Presl = Cinnamomum zeylanicum Blume, z rodziny Lauraceae. Występuje w Południowej i Południowo-Wschodniej Azji; znana pod nazwami niem. Ceylonzimt, Aechter Zimmt; łac. Cinnamomum longum, verum; ang. Ceylon cinnamon.

2. Korę cynamonowca chińskiego Cassia cinnamomea = Cinnamomum casia Presl, ok. 2% olejku eterycznego. Znany pod nazwą niem. Zimmtcassie, Gemeiner Zimmt, Zimmtsorte, Kaneel; łac. Cinnamomum chinense (sinense), Laurus cassia, Cinnamomum cassia, Persea; ang. Chinese cinnamon, cassia, false cinnamon.

3. Korę i drewno cynamonowca kamforowego – Cinnamomum camphora (L.) Presl zawierające kamforę, o odmiennych właściwościach leczniczych od cynamonowca wonnego (chińskiego) i cynamonowca cejlońskiego.

Cynamonowiec chiński i cejloński mają podobne właściwości lecznicze. Cynamonowiec kamforowy posiada odmienny profil chemiczny i farmakologiczny. Kassia zawiera dodatkowo kumaryny i mniej eugenolu.

W handlu znajdują się także": Padang cassia, Burma Zimt, Batavia cassia = Batavia cinnamon z gatunku Cinnamomum burmanii Blume, ponadto Saigon Zimt = Saigon cinnamon = Saigon Cassia z gatunku Cinnamomum loureirii Nees.

Cinnamomi Cortex jest w Farmakopei Europejskiej 5; wymagania: olejek eteryczny w korze – przynajmniej 12 ml x kg-1. Zawartość olejku w korze 0,5-2,5%. Olejek zawiera głównie aldehyd cynamonowy C6H5CH=CHCHO 65-75%, aldehyd o-metoksycynamonowy, alkohol cynamonowy, ponadto eugenol, pinen, felandren, kariofilen, benzoesan benzylu, aldehyd benzoesowy, octan cinnamylu, cymen, nieco safrolu. Kora cynamonowca cejlońskiego zawiera kwas hydroksybenzoesowy, hydroksycynamonowy, diterpeny, proantocyjanidyny (2%), cukry (L-arabino-D-ksylan, D-glukan, skrobia).

Cortex Cinnamomi (Cortex Cinnamomi ceylanici), Zimt, Canelle, Canella jest w Pharmacopoea Helvetica VI. Surowiec nierozdrobniony powinien zawierać przynajmniej 1,4% olejku eterycznego. Surowiec sproszkowany powinien zawierać nie mniej niż 1,2% olejku eterycznego. Popiół nie więcej niż 8%. Oleum Cinnamomi powinien zawierać 63-77% aldehydu cynamonowego C9H8O o m.cz. 132,2. Oficjalne preparaty w Szwajcarii: Elixir aromaticum, Species amaro-aromaticae, Tinctura absinthii composita, Tinctura aromatica, Tinctura cinnamomi. Olejek cynamonowy jako surowiec farmakopealny (Zimtöl, Essenze de canelle, Essenza di canella) nie mniej niż 65% aldehydu anyżowego. Ciężar olejku 1,023-1,040. 1 g olejku to 39 kropli. Wchodzi w skłąd wody cynamonowej Aqua cinnamomi, Emulsio olei iecoris (emulsji tranowej) i Tinctura opii crocata.

Olejek z liści (cejloński) ma wysoką koncentrację eugenolu (87-96%).

Olejek z kory Casia zawiera 75-90% aldehydu cynamonowego (cinnamaldehyde), ponadto aldehyd salicylowy, metylosalicylowy i eugenol (ale mniej niż cejloński).

Diterpeny (cinnzelanol i cinnzelanin) mają właściwości insektycydów (owadobójcze). Czysty aldehyd cynamonowy obniża gorączkę i ciepłotę ciała. Olejek cynamonowy hamuje rozwój bakterii, grzybów, roztoczy i wirusów. Działa cytotoksycznie wobec komórek pierwotniaków. Działa bakteriostatycznie na Escherichia coli, Staphylococcus aureus. Niszczy Candida albicans.

Kora cynamonowa – Cortex Cinnamomi znana jest obecnie jako przyprawa, mniej kojarzy się z środkiem leczniczym. W handlu znajdziemy korę cynamonową w kawałkach, w postaci przeciętych rureczek różnej długości, często zwiniętych do środka brzegami, jak i cynamon mielony, w postaci proszku. W dawnej farmacji stosowano cynamon sproszkowany, wyciągi z cynamonowca, olejek cynamonowy do poprawiania smaku i zapachu leków, ponadto jako lek pobudzający wydzielanie soków trawiennych, głównie kwasu solnego, soku jelitowego, w mniejszym stopniu soku trzustkowego i żółci. Cynamon pobudza też wydzielanie śliny, wzmaga trawienie i przyswajanie składników pokarmowych, zwiększa ukrwienie narządów jamy brzusznej i miednicy mniejszej, rozgrzewa. Szczególnie silnie działa nalewka z kory oraz olejek eteryczny. Olejek eteryczny cynamonowy należy do grupy olejków, które w stanie nierozcieńczonym, zastosowane na skórę lub błony śluzowe wywołuje zaczerwienienie, silne podrażnienie, czasem również oparzenie z pęcherzami i martwicą naskórka, dlatego olejek cynamonowy trzeba rozcieńczać przed zastosowaniem do wcierania lub zażyciem doustnym (np. w miodzie, oleju).

Olejek cynamonowy, alkoholowe i wodno-alkoholowe wyciągi z kory cynamonowca mają wyraźne i niepodważalne właściwości antybakteryjne oraz przeciwgnilne. Wodny wyciąg z kory cynamonowca leczy niestrawność i biegunkę oraz wzdęcia i zaburzenia w wydzielaniu soków trawiennych. Hamuje rozwój pierwotniaków, bakterii i grzybów drożdżakowych. Zatrzymuje procesy uwalniania amin w jelicie grubym oraz procesy fermentacyjne, co zostało wykorzystane w leczeniu ludzi i zwierząt oraz w regulowaniu trawienia. Cynamon często wchodzi w skład alternatyw antybiotykowych stymulatorów wzrostu dla zwierząt, bowiem zmienia skład ilościowy i jakościowy mikroflory przewodu pokarmowego, ogranicza rozwój drożdżaków i bakterii niekorzystnych dla zdrowia zwierząt, hamuje dekarboksylację aminokwasów pierścieniowych, polepsza wykorzystanie pasz, dzięki czemu zwiększa przyrosty masy ciała. Istnieją zagraniczne preparaty zawierające olejek cynamonowy, wyciągi z cynamonowca lub frakcje olejkowe (np. aldehyd i alkohol cynamonowy) wraz z innymi składnikami (aldehyd anyżowy, olejek anyżowy, wyciągi z papryki ostrej Capsicum), przeznaczone dla stymulacji wzrostu zwierząt, zwiększania apetytu, a u krów – do zmniejszania komórek somatycznych w mleku.

W dawnej weterynarii Cortex Cinnamomi miał zastosowanie w leczeniu nieżytów pęcherza moczowego, żołądka, jelit, przy niedoczynności macicy, skąpej rui , przy niechęci do kopulacji, nadto jako środek ekscytujący (Excitans). Cynamon był oficjalnym Aphrodisiacum dla zwierząt. W użyciu były sproszkowana kora, nalewka, pigułki, syrop, napar i macerat. Cynamon podawano zwierzętom w mleku, np. dawka dla psa 0,1-1 g, dla świń 5-10 g, dla bydła 10-20 g, dla kota 0,1-0,25 g. Popularnym lekiem był również proszek aromatyczny – Pulvis aromaticus, zalecany w zaburzeniach trawiennych; zawierał korę cynamonowca 50 g, owoc kardamonu 30 g, kłącze imbiru 20 g (wymieszać).

W dawnej medycynie ludzkiej preparaty cynamonowca podawano przy gruźlicy płuc i jelit, w posocznicy, w durze brzusznym, kolkach, bólach żołądka, cholerze, zimnicy, migrenie, krwawieniach pozamiesiączkowych (dla regulacji), osłabieniu. Dawki 10-20 granów (nie gramy!) kilka razy dziennie. W latach 80 XX wieku udowodniono, ze wyciągi z kory cynamonowca chińskiego (Cassia) działają przeciwwrzodowo, podobnie jak cymetydyna.

Tinctura Cinnamomi 1:5 na alkoholu 65-70%: 3 razy dziennie 30 kropli. Pulvis Cinnamomi (sproszkowana kora cynamonowca cejlońskiego lub cassia= Kasja) 0,3-1 g 2-3 razy dziennie.

Napar – Infusum Cinnamomi na wodzie lub mleku, z miodem lub sokiem malinowym: 1-2 łyżeczki kory na szklankę wrzątku. Pić 2-3 razy dziennie po 1 szklance, w razie przeziębienia, grypy, kaszlu, gorączki – co 4-6 godzin po 1/2 szklanki.

W kosmetyce olejek i wyciągi z korzy cynamonowca są używane jako składniki aromatyzujące, pobudzające miejscowe krążenie krwi, antyseptyczne, w postaci zmielo
nej w peelingach. Ponadto do kąpieli rozgrzewających i wzmacniających.

Cynamonowiec cejloński nie stosować w czasie ciąży, może wywołać poronienie. Cynamonowiec cassia w dawkach zalecanych jest bezpieczny dla przebiegu ciąży.

[1411]

Kurkuma - przyprawa znana z kuchni azjatyckiej, występuje pod postacią żółtego proszku a pochodzi z wysuszonego i zmielonego korzenia, podobnego do imbiru. Kolega z forum zaszczepił jakiś czas temu pomysł na posadzenie korzenia kurkumy w domu - Mr Nobody, dzięki za pomysł.
Kurkuma barwi potrawy na żółto, szczególnie dobrze to wygląda na ryżu, jeśli kogoś interesują takie klimaciki kulinarne. Kurkuma na ostro-słodki smak i specyficzny zapach (przyjemny).
Właściwości kurkumy: wsparcie trawienia, kontrola reakcji zapalnych, działanie przeciwzapalne, pobudzanie apetytu, utrzymywanie prawidłowego stanu stawów i kości, wzmacnianie odporności, wspomaganie układu oddechowego oraz nerwowego. Myślę że warto jej używać w kuchni, aby poprawić stan swojego zdrowia. Tym bardziej że możemy ją hodować jak imbir - w lecie na zewnątrz, zimą w doniczce w domu.

20231004_181422-01-wm-41842.5_watermarked.jpeg

Więcej zbawiennych działań kurkumy opisuje jak zwykle dr Różański

https://rozanski.li/247/kurkuma-ostryz-curcuma/

Kłącze ostryżu (kurkumy) – Rhizoma Curcumae pozyskiwane jest z dwóch gatunków: ostryżu barwierskiego – Curcuma longa L. i ostryżu jawajskiego – Curcuma xantorrhiza Roxb., z rodziny imbirowatych Zingiberaceae.
Kurkuma jest popularną przyprawą, w Polsce mało jednak rozpowszechnioną, rzadko dodawaną z osobna, najczęściej występująca w mieszankach przyprawowych. Surowiec zawiera kurkuminoidy – ok. 2% (w wśród nich kurkumina, monodemetoksykurkumina, didemetoksykurkumina), kwas ferulowy i olejek eteryczny 3-5% (bisabolen, gwajan, zingiberen, ksantorizal, kurkumen, turmeron).
Kurkumina – curcumin jest to dimer kwasu ferulowego o żółtej barwie i dużej aktywności biologicznej. Kurkumina przenika z jelit do krwi w 65% po podaniu doustnym. Jest wydalana z ustroju w połączeniu z kwasem glukuronowym.
Kurkumina wykazuje silne działanie żółciopędne i żółciotwórcze, rozkurczowe i przeciwzapalnie. Wyciągi z kurkumy przywracają prawidłową kurczliwość pęcherzyka żółciowego, pobudzają wydzielanie śliny, soku żołądkowego, jelitowego i trzustkowego. Wydatnie poprawiają proces trawienia i wchłaniania składników pokarmowych. Ułatwia rozpuszczenie i usunięcie złogów żółciowych z układu żółciowego. Składniki terpenowe i ferulowe kurkumy odkażają drogi żółciowe. Liczne badania udowodniły również właściwości przeciwbakteryjne, hepatoprotekcyjne (ochraniające miąższ wątroby), przeciwmiażdżycowe, antywirusowe i antynowotworowe. Kurkumina zmniejsza ryzyko wystąpienia raka skóry i jelit. Hamuje syntezę prostaglandyn i jest inhibitorem lipooksygenazy. Stanowi naturalny czynnik hipolipolidyczny. Powstrzymuje rozwój następujących mikroorganizmów (bakterie i grzyby): Corynebacterium diphtheriae, beta-hemolytic streptococci, Microoccus pyogenous var aureus, Staphylococcus aureus, Mycobacterium tuberculosis, Vibrio cholerae, Salmonella typhi, Clostridium perfringens (w stężeniu 0,05%), Klebsiella aerogenes, Sclerotium solfsii, Fusarium moniliforme, Helminthosporium sacchari, Physalospora tucumanesis, Aspergillus niger.    Curcuminum i inne kurkuminoidy hamują wzrost bakterii i grzybów S. aureus, S. paratyphi, Trichophyton gypseum i Mycobacterium tuberculosis, w koncentracji 1 do 20,000.
Preparaty kurkumowe są stosowane w leczeniu niewydolności wątroby, kamicy żółciowej, wirusowego zapalenia wątroby, stanów zapalnych i zatruć wątroby, żółtaczki i zaburzeń wydzielania soków trawiennych. Dawki przetworów z kurkuminy są następujące: odwar – Decoctum Rhiz. Curcumae 25:500 – w ciągu dnia wypić całą porcję; sproszkowane kłącze – Pulvis Rhiz. Curcumae – 3 razy dz. po 1 g; nalewka na alkoholu przynajmniej 70% – Tinctura Curcumae 1:5 – doustnie 5 ml 3 razy dziennie po rozmieszaniu z wodą. Polskim preparatem kurkumowym jest Solaren – płyn, który można zażywać doustnie w dawce 3-5 ml w 100 ml wody, nawet kilka razy dziennie przy zaburzeniach czynności wątroby, zaburzeniach trawienia, biegunkach i kamicy żółciowej. Ponadto polecam Solaren w leczeniu przewlekłych chorób skóry, układu żółciowego, moczowego i przy zaburzeniach przemiany materii (otyłość, samozatrucia metaboliczne, cukrzyca).

Oraz tutaj
https://rozanski.li/5396/wyciag-z-kurku ... toterapii/

Wyciąg z ostryżu – Extractum Curcumae otrzymywany z kłącza – Rhizoma Curcumae, pozyskanego z gatunku Curcuma longa Linne lub Curcuma xanthorrhiza Roxb, z rodziny imbirowatych – Zingiberaceae.

Zawiera kurkuminody, które są pochodnymi kwasu ferulowego; olejek eteryczny zasobny w bisabolen, gwajan, zingiberen i alfa- oraz beta- tumeron (seskwiterpeny). Wywiera wpływ cholekinetyczny i żółciotwórczy.

Wzmaga sekrecję soku żołądkowego i jelitowego, pobudza trawienie. Zapobiega wzdęciom. Wzmaga regenerację hepatocytów i nabłonków. Chroni komórki wątroby przed stłuszczeniem i marskością.

Wyraźnie obniża poziom cholesterolu i cukru we krwi o 30-37%.

Dodatkowo działa rozkurczowo, przeciwzapalnie, antyoksydacyjnie, antybakteryjnie wobec bakterii Gram-ujemnych.

Zapobiega zastojom żółci i tworzeniu się kamieni żółciowych, przywraca prawidłową kurczliwość pęcherzyka żółciowego.

Pobudza wydzielanie soku trzustkowego i działa przeciwzapalnie oraz bakteriobójczo w obrębie dróg żółciowych oraz przewodu pokarmowego.[1]

Ostryż hamuje syntezę prostaglandyn i jest inhibitorem lipooksygenazy. Stanowi naturalny czynnik hipolipolidyczny.

Powstrzymuje rozwój następujących mikroorganizmów (bakterie i grzyby): Corynebacterium diphtheriae, beta-hemolytic streptococci, Microoccus pyogenous var aureus, Staphylococcus aureus, Mycobacterium tuberculosis, Vibrio cholerae, Salmonella typhi, Clostridium perfringens (w stężeniu 0,05%), Klebsiella aerogenes, Sclerotium solfsii, Fusarium moniliforme, Helminthosporium sacchari, Physalospora tucumanesis, Aspergillus niger. Curcuminum i inne kurkuminoidy hamują wzrost bakterii i grzybów S. aureus, S. paratyphi, Trichophyton gypseum i Mycobacterium tuberculosis, w koncentracji 1 do 20,000[2].

Preparaty kurkumowe są stosowane w leczeniu niewydolności wątroby, kamicy żółciowej, wirusowego zapalenia wątroby, stanów zapalnych i zatruć wątroby, żółtaczki i zaburzeń wydzielania soków trawiennych[3].

Kłącze ostryżu do celów leczniczych powinno zawierać nie mniej niż 2% kurkuminoidów, głównie kurkuminy i nie mniej niż 3-5% olejku eterycznego.

[1] Matławska I. (red.): Farmakognozja. UM im. K. Marcinkowskiego, Poznań 2008 r., wyd. III; s. 357-358.

[2] Różański H., Drymel W.: Właściwości hepatoprotekcyjne związków diferuloilometanu, kwasu dikawoilochinowego i flawonolignanów oraz ich zastosowanie w profilaktyce chorób wątroby u zwierząt gospodarskich.  XXIII  Międzynarodowe Sympozjum Drobiarskie PO WPSA "Nauka praktyce drobiarskiej – praktyka drobiarska nauce". Materiały konferencyjne Poznań 2011, s. 221-225

[3] Różański H.: Zioła na schorzenia wątroby i pęcherzyka żółciowego. Porady na zdrowie nr 14 (nr 3/14/2010), s. 15-16.

[1411]

Pieprz czarny - zawiera przede wszystkim piperynę, która odpowiada za ostry smak i posiada szereg właściwości, od poprawienia trawienia (pieprz zahamuje procesy gnilne w jelitach), poprzez rozgrzewające i działające pobudzająco na układ odpornościowy (tutaj przepis na pieprzówkę), aż po właściwości przeciwutleniające, czyli hamujące wolne rodniki (silne działanie antynowotworowe). Oddaje głos dr Różańskiemu:

https://rozanski.li/2710/owoc-pieprzu-c ... s-piperis/

Fructus Piperis nigri – owoc pieprzu czarnego /Pepper black/ pozyskiwany z gatunku Piper nigrum Linne (rodzina Piperaceae), zawiera olejek eteryczny (volatile oil) 2-4% i alkaloidy: piperine 5-9%, piperidine, piperettine, piperyline, piperolein A, B, piperanine; flawonole (kaempferol, rhamnetin, quercetin).

Olejek z pieprzu jest bogaty w monoterpeny (monoterpenes) 70-80% (najważniejsze to alfa-thujene, alfa-pinene, camphene, sabinene, beta-pinene, myrcene, 3-carene, limonene, beta-phellandrene) i seskwiterpeny (sesquiterpenes) 20-30% (np. beta-caryophyllene, beta-bisabolene, beta-farnesene, ar-curcumene, humulene, alfa-selinene, beta-selinene, beta-elemene, alfa-cubebene, alfa-copaene).

Wyciągi z pieprzu wpływają immunostymulująco, podobnie jak kapsaicyna i olejek kubebowy, poprzez stymulowanie systemu MALT i GALT. Pobudzają również wydzielanie enzymów proteolitycznych, kwasu solnego, zwiększają przyswajanie białek i aminokwasów. Wywierają działanie fitoncydowe (antybakteryjne i fungistatyczne). Ograniczają powstawanie amin i siarkowodoru w jelicie grubym, zapobiegając wzdęciom i procesom gnilnym w masie kałowej. Zapobiega atonii jelit. Wzmaga apetyt. Nalewka pieprzowa 1:5 na etanolu 50-60% wcierana w skórę działa rozgrzewająco, poprawia krążenie krwi skórne, usprawnia wymianę metaboliczną, co może być wykorzystywane przy zaburzeniach krążenia obwodowego, przy “zespole zimnych dłoni i stóp” i w chorobach reumatycznych. Nalewka na owocach (owoce przed zalaniem rozdrobnić!) pieprzu może być wcierana w skórę owłosioną dla poprawy ukrwienia cebulek włosowych, co jest szczególnie ważne przy łysieniu na tle zaburzeń troficznych.

W fitoterapii pieprz uznawany jest za środek napotny, poprawiający trawienie i apetyt, moczopędny i pobudzający ogólnie. Istnieją doniesienia o lipolitycznych (wspomagających utratę tkanki tłuszczowej) właściwościach pieprzu, a jednocześnie zapobiegających utracie masy mięśniowej, a nawet wzmagające przyrost masy mięśni. Zewnętrznie używany jako środek rozgrzewający i poprawiający krążenie.

W medycynie sportowej pseudoalkaloidy (piperyna, piperamina, piperylina, chawicyna) oraz kwas piperynowy, pinen, felandren, sabinen, zawarte w standaryzowanym ekstrakcie z owoców pieprzu czarnego zwiększają tolerancję przewodu pokarmowego na wysokoskoncentrowane odżywki białkowe i mineralno-witaminowe. Stymulują układ odpornościowy, w tym również GALT (układ immunologiczny układu pokarmowego). Zwiększają uwalnianie enzymów proteolitycznych. Podnoszą kwasowość soku żołądkowego, ułatwiając trawienie białek. Związki piperynowe zwiększają ukrwienie przewodu pokarmowego w trakcie trawienia, co ułatwia przenikanie składników pokarmowych z jelit do krwi i limfy. Regulują wypróżnienia. Pośrednio zwiększają syntezę białka strukturalnego mięśni. Poprawiają krążenie krwi. Pseudoalkaloidy piperynowe zwiększają odporność na bodźce bólowe, przyśpieszają eliminację kwasu mlekowego z mięśni, podnoszą tonus mięśni, wzmagają koncentrację i pogłębiają gotowość psychiczną do dużego wysiłku fizycznego.

https://rozanski.li/2008/piperyna-i-jej-dzialanie/

Piperyna to alkaloid piperydynowy pieprzu czarnego – Piper nigrum Linne, z rodziny pieprzowatych – Piperaceae. Suchy owoc pieprzu czarnego – Fructus Piperis nigri zawiera od 5,2 do 13,3% piperyny i od 1 do 2,3% olejku eterycznego. Wg Bauer’a i Hilger’a owoc pieprzu zawiera od 5,5 do 7,8% piperyny. W owocach tych zawarta jest również alkaloidowa chawicyna, skrobia 32-36%, żywica, barwniki ok. 12,5%. Olejek z owoców pieprzu zasobny jest w felandren, kariofilen, cytral, pinen i limonen. Chawicyny jest ok. 1%. Tłuszcz – ok. 8%.

Piperyna (Piperinum), 1-Piperoylpiperidin, C17H18NO3, m.cz. 285 jest substancją krystaliczną, bezbarwną lub kremową, rozpuszczalną w spirytusie, o temp. topn. 128-129 stopni C. Piperynę wyodrębnił duński chemik i fizyk Hans Christian Oersted (1777-1851) w 1819 r.

Ostatnio w wielu suplementach umieszczana jest piperyna. Kilka lat zajmowałem się wpływem piperyny na organizm człowieka i zwierząt hodowlanych. Piperyna niewątpliwie wzmaga wydzielanie soków trawiennych (żołądkowego, trzustkowego, jelitowego), poprawia strawność pokarmu, jego wykorzystanie. Równocześnie pobudza wydzielanie noradrenaliny i adrenaliny w zakończeniach nerwów sympatycznych (współczulnych), podnosi stężenie cyklicznego adenozynomonofosforanu cAMP, poprzez hamowanie aktywności fosfodiesterazy. Wzmaga wchłanianie leków i witamin.

Wyciągi z pieprzu czarnego zwiększają tolerancję przewodu pokarmowego na wysokoskoncentrowane odżywki białkowe i mineralno-witaminowe. Stymulują układ odpornościowy, w tym również GALT (układ immunologiczny układu pokarmowego). Zwiększają uwalnianie enzymów proteolitycznych. Podnoszą kwasowość soku żołądkowego, ułatwiając trawienie białek. Związki piperynowe zwiększają ukrwienie przewodu pokarmowego w trakcie trawienia, co ułatwia przenikanie składników pokarmowych z jelit do krwi i limfy. Regulują wypróżnienia. Pośrednio zwiększają syntezę białka strukturalnego mięśni. Poprawiają krążenie krwi. Pseudoalkaloidy piperynowe zwiększają odporność na bodźce bólowe, przyśpieszają eliminację kwasu mlekowego z mięśni, podnoszą tonus mięśni, wzmagają koncentrację i pogłębiają gotowość psychiczną do dużego wysiłku fizycznego.

Co ciekawe, u zwierząt piperyna powoduje wzrost masy ciała (od 4 do 7%), ale dotyczy to głównie tkanki mięsnej, a nie tłuszczowej. Piperyna bowiem wzmaga lipolizę przez receptory adrenergiczne, czyli utlenianie tkanki tłuszczowej. Podnosi temperaturę ciała, wzmaga metabolizm, ale równocześnie podnosi anabolizm białek (przyswajanie białek, budowę tkanki łącznej właściwej i mięśniowej poprzecznie prążkowanej). U zwierząt otrzymujących pieprz czarny lub płynne i suche wyciągi z owoców pieprzu spostrzega się wyższą zdrowotność i odporność na infekcję. Mięso jest twardsze, o bardziej zarysowanej strukturze włókienkowej i wyższej zawartości glikogenu.

Zatem logiczne i uzasadnione jest podawanie piperyny sportowcom i ludziom wykonującym spory wysiłek fizyczny i psychiczny oraz paradoksalnie prowadzącym siedzący tryb życia ze skłonnościami do tycia. Preparaty piperynowe są przydatne w terapii odchudzającej i podnoszącej wydolność fizyczną oraz psychiczną. Doskonale sprawdzają się w połączeniu z fitosterolami, Bitter Melon (Momordica charantia), z glonami (listownica, morszczyn), z sinicami (Spirulina) oraz z chromem, karnityną, forskoliną (z ziela pokrzywki ozdobnej), przęślą (Ephedra), kofeiną, teobrominą i synefryną. Nie należy piperyny łączyć z inhibitorami lipazy (np. z preparatem Alli), bowiem dochodzi do silnej niestrawności i biegunki, a nawet ostrego zapalenia jelit.

Dawki piperyny: 5-10 mg 1-2 razy dziennie przez 3 miesiące; potem przerwa 1-2 miesiące i leczenie wznowić.

W obrocie handlowym są liczne preparaty zawierające wyciąg z owoców pieprzu standaryzowany na zawartość piperyny (50-90%, rzadziej 95%) oraz czystą piperynę.

[1411]

Zaległości się nabroiły czy tam narobiły. Same się, wiadomo

Kminek - przyprawa niekoniecznie lubiana przez wszystkich, ale warto o niej co nieco wiedzieć i posiadać. Dawniej moja babcia dawał masę kminku do słoików z kapustą, co mnie osobiście psuło smak ale co miał łebek do powiedzenia A dawała sowicie kminku, aby domowa kapusta nie wzburzała potem układu pokarmowego i aby nie puszczać gazów, nie mieć wzdęć. Lata minęły i człowiek się trochę przemógł do nasion kminku. Ale do kapusty nie daję. Wole po jedzeniu pół łyżeczki kminku zapić wodą. Efekt ten sam a i smak kapusty zachowany. Ale wracając, kminek usunie nam wzdęcia, pomoże w kolce jelitowej i żołądkowej. Działa przeciwgrzybiczo i przeciwbakteryjnie. Tak więc jeśli ktoś nie lubi jego smaku, wystarczy zapić nasionka wodą i po sprawie. W mojej zielonej apteczce jest zawsze.

Teraz dr Różański dla porządku obrad:

https://rozanski.li/661/fructus-carvi-owoc-kminku/

Fructus Carvi – owoc kminku
Owoc kminku – Fructus Carvi pochodzi z gatunku kminek zwyczajny Carum carvi L. (rodzina baldaszkowate – Umbelliferae = Apiaceae). Roślina dwuletnia, w drugim roku kwitnie i owocuje. Polecam do uprawy, ponieważ ziele jest również lecznicze i cenne. Oficjalnym i farmakopealnym surowcem jest owoc – Fructus Carvi, dostępne w sklepach zielarskich i sklepach spożywczych. Z owoców kminku uzyskiwany jest olejek eteryczny kminkowy – Oleum Carvi, również dostępny w handlu.
Owoc kminku zawiera 3-7% olejku eterycznego, tłusty olej i białka. Olej tłusty z kminku jest czasem w sprzedaży za granicą i należy do grupy drogich olejów bogatych w witaminę F. Olej tłusty z kminku ma właściwości odżywcze, antyagregacyjne, przeciwzapalne i przeciwalergiczne. Świetnie pielęgnuje skórę, zapobiegając przedwczesnemu starzeniu i wysychaniu, ponadto chroni przed infekcjami.
Wodny i alkoholowy wyciąg z owoców kminku działa pobudzająco na wydzielanie śliny, soku żołądkowego, jelitowego i trzustkowego. Wpływ żółciopędny jest słabo zaznaczony. Wyraźnie natomiast wpływa wiatropędnie i rozkurczowo, ponadto mlekopędnie. Zwiększa ilość kwasu solnego w soku żołądkowym. Lotne składniki przenikają do mleka kobiety i wpływają stymulująco na czynności przewodu pokarmowego karmionego mlekiem niemowlęcia. Napar kminkowy – Infusum Fructae Carvi 3-5 g/200 ml wrzątku (wody lub mleka) można przyjmować w celach leczniczych w ilości 2-3 szklanek dziennie. Zwalcza kandydozę. Przynosi ulgę przy katarze nosa i kaszlu. Zapobiega nudnościom i wzdęciom. Wyraźnie wspomaga trawienie.
Napar z ziela – Infusum Herbae Carvi, zbieranego przed lub w czasie kwitnienia, z 1-2 łyżek na szklankę wrzątku; pić 4 razy dziennie po 100-150 ml przy skurczach żołądka i jelit, bólach menstruacyjnych. Ma o wiele większy wpływ żółciopędny niż napar z owoców, a w dodatku spazmolityczny na drogi żółciowe, dlatego nadaje się do terapii wspomagającej kamicy żółciowej oraz bólu okolic wątroby po wycięciu pęcherzyka żółiowego. Zapobiega też dolegliwościom związanym z zaleganiem żółci w dwunastnicy po resekcji pęcherzka żółciowego. Nasila miesiączkowanie (u zwierząt objaw rui).
Olejek eteryczny kminkowy Oleum Carvi (Carvi aetheroleum) zawarty w owocach kminku jest bogaty w S-(+)-karwon (carvon) – 50-60% i R-(+)-limonen (45%), ponadto w karweole (np. dwuhydrokarweol).
Olejek kminkowy, nalewka kminkowa na owocach na spirytusie, spirytus z dodatkiem olejku kminkowego działają silnie rozkurczowo, przeciwwdęciowo, przeciwbólowo i przeciwgrzybiczo (grzybobójczo i fungistatycznie). Spirytus kminkowy na owocach i olejku można wcierać we włosy i skórę przy łupieżu i świądzie wywołanymi drożdżakami, ponadto do wcierania w skórę dla profilaktyki grzybic podczas przebywania w kąpieliskach, łaźniach publicznych i hotelach.
Ziele kminku zawiera oprócz olejku eterycznego, także flawonoidy (kemferol, kwercetynę), kumarynowce (umbeliferon), poliacetyleny i kwas kawowy. Wyciągi alkoholowe z ziela i owoców oraz olejek kminkowy mają właściwości antyseptyczne.
Olejek można zażywać doustnie przy infekcjach drożdżakami (kandydoza, kryptokokoza), zaburzeniach trawiennych, bólach brzucha i miesiączkowych wywołanych skurczami mięśni gładkich. Dawka olejku to 4-6 kropli 2-3 razy dziennie. Pomaga przy chorobie lokomocyjnej. Występujące w czasie podróży zawroty głowy, nudności, wzdęcia, kolki można leczyć spirytusem z olejkiem kminkowym i miętowym: 10 kropli olejku kminkowego, 5 kropli olejku miętowego, 25 ml spirytusu, wymieszać. Zażywać po 10 kropli.
Olejek kminkowy może być składnikiem kosmetyków i leków pomocnych w leczeniu i profilaktyce trądzików w przebiegu których występuje zakażenie skóry drożdżakami, np. Pityrosporum, Candida. Zawartość oleku kminkowego w takich preparatach 5-15%.